Wetgeving

Maandag 10 Maart 2014

1 Wet betreffende de rechten van de patiënt van 22 augustus 2002 (Wet Patiëntenrechten)

Tot 2002 bestond in België geen specifieke wet waarin de rechten van de patiënt waren vastgelegd. Patiënten hadden toen echter wel al rechten, doch deze werden afgeleid uit rechtsbeginselen, bepalingen van de Grondwet, het strafrecht, het gemeen recht, …

Het hoeft niet gezegd dat dit vaak aanleiding gaf tot verwarring. Des te meer aangezien de verschillende bronnen ook vaak verschillende informatie naar voren brachten. Bovendien mag men ook niet vergeten dat de patiënt steeds meer aan belang heeft verworven en dat de arts de voorbije decennia zijn monopolypositie meer en meer diende af te staan. Het is immers een vaststaand feit dat de patiënten steeds mondiger worden en er bijgevolg veel meer op de strepen wordt gestaan wanneer men zich onheus behandeld voelt.

Er was dus nood aan een algemene tekst waarin een duidelijker overzicht werd gegeven van de rechten van de patiënt.

De wet van 22 augustus 2002 betreffende de rechten van de patiënt, die op 6 oktober 2002 in werking is getreden, legt de rechten van de patiënten op een overzichtelijke manier vast in het kader van de individuele relatie die de patiënt met zijn beroepsbeoefenaar aangaat.

Hij bepaalt immers duidelijk aan welke regels de zorgverstrekker zich dient te houden en waarop u als patiënt kan rekenen.

Onder zorgverstrekker dient trouwens niet enkel uw arts verstaan te worden, maar ook uw tandarts, uw apotheker, uw vroedvrouw, uw kinesitherapeut, uw verpleger, ….

Het belang van deze wet vertaalt zich vooral in de mogelijkheid om deze rechten ook effectief te kunnen laten gelden wanneer dit nodig is. De naleving van de rechten wordt immers gegarandeerd: als uw rechten geschonden worden, kan u met uw klacht naar een ombudsdienst om samen een oplossing te zoeken voor uw probleem.

2 Wet betreffende de vergoeding van schade als gevolg van gezondheidszorg van 31 maart 2010  (Wet Medische Ongevallen  31 maart   2010)

De Wet Medische Ongevallen van 31 maart 2010 heeft verschillende uitganspunten en biedt op die manier de patiënt een aantal voordelen.

Tweesporenstelsel

U heeft als slachtoffer de keuze om ofwel voor het Fonds voor Medische Ongevallen ofwel voor de rechter vergoeding voor de geleden schade te eisen.

U kan met andere woorden een vordering instellen tot het bekomen van een schadevergoeding voor de gewone rechtbank. Ddergelijke vordeirngen zijn gebaseerd op het gemeen aansprakelijkheidsrecht.

U kan ook opteren om via het Fonds Medische Ongevallen uw schadevergoeding te bekomen.

De procedure voor het Fonds Medische Ongevallen is een minnelijke procedure. Met andere woorden kan u zich (nog) steeds tot de rechter wenden indien u zich niet kan vinden in de door het Fonds Medische Ongevallen voorgestelde oplossing. Omgekeerd geldt hetzelfde.

Het gaat hier dus over een alternatief systeem. U kan geen twee maal worden vergoed voor dezelfde schade.

Medisch ongeval zonder fout van zorgverlener

De Wet Medische Ongevallen van 31 maart 2010 voorziet in de invoering van het recht op schadeloosstelling voor medische fouten of medische ongevallen die niet veroorzaakt zijn door een fout van een zorgverlener.

Indien het medisch ongeval aan de minimale ernstdrempel voldoet dan zal u een integrale schadeloosstelling bekomen. De vergoeding valt dan met andere woorden ten laste van de nationale solidariteit en wordt uitgekeerd via het Fonds voor Medische Ongevallen.

De wet voorziet vier gevallen (=minimale ernstdrempel):

                a) de patiënt is voor 25% of meer blijvend invalide,

                b) de patiënt lijdt aan een tijdelijke arbeidsongeschiktheid gedurende minstens zes opeenvolgende maanden of zes niet opeenvolgende

                maanden over een periode van twaalf maanden,

                c) de schade heeft bijzonder ernstige problemen in het leven van de patiënt, ook op economisch vlak, veroorzaakt of

                d) de patiënt is overleden.

Deze wet is enkel van toepassing wanneer een zorgverlener gezondheidszorgen heeft verstrekt. Hiervan wordt uitgesloten 1) experimenten op de menselijke persoon en 2) niet door het RIZIV terugbetaalde verstrekkingen met een esthetisch doel.

Onder ‘verstrekking van gezondheidszorg’ moet volgens de wet worden verstaan:

“Alle door een zorgverlener verstrekte diensten met het oog op het bevorderen, vaststellen, behouden, herstellen of verbeteren van de          gezondheidstoestand van de patiënt of om de patiënt bij het sterven te begeleiden”.

De wet is van toepassing op schadeverwekkende feiten die zich hebben voorgedaan vanaf 3 april 2010.

Fonds Medische Ongevallen

De wet voorziet in de oprichting van een Fonds voor Medische Ongevallen. Het Fonds voor Medische Ongevallen is een

openbare instelling met rechtspersoonlijkheid.

Het Fonds voor Medische Ongevallen kan zich uitspreken over de aansprakelijkheid van een zorgverlener, maar ook een schadevergoeding toekennen ingeval van een medisch ongeval zonder aansprakelijkheid.

De toegang tot het Fonds voor Medische Ongevallen is, in tegenstelling tot het opstarten van een procedure voor de gewone rechtbanken, geheel kosteloos. Op die manier wordt de toegang tot een procedure voor het fonds laagdrempelig gehouden.

Een dossier en dus een verzoek tot schadevergoeding kan in principe worden opgestart via een aangetekende brief.