Immobilisering en verbeurdverklaring van voertuigen

Wat betekent de wijziging bij immobilisering en verbeurdverklaring van voertuigen?

IWT: 12 oktober 2018

Bron:  Wet van 2 september 2018 tot wijziging van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer wat de verbeurdverklaring en immobilisering van voertuigen betreft, BS 2 oktober 2018 (art. 3 en 4).

Oorspronkelijk kon een rechter de verbeurdverklaring van een voertuig enkel uitspreken voor zover het voertuig waarmee de overtreding werd begaan ook effectief eigendom is van de overtreder. Hetzelfde geldt voor immobilisering: ‘het voertuig moet eigendom zijn van de verkeersovertreder of uitsluitend ter zijner beschikking staan gedurende ten minste de duur van de immobilisering’. In praktijk werd dit echter als achterpoortje gebruikt door hardleerse chauffeurs, die vaak doelbewust hun voertuig op een andere naam inschrijven. En ook bestuurders van bedrijfs-en leasingwagens ontspringen via deze manier de dans.

De wet van 2 september 2018 komt aan deze problematiek tegemoet via de schrapping van de eigendomsvereiste. Hierdoor krijgt de rechter de mogelijkheid om te immobiliseren of verbeurd te verklaren als de overtreder niet de eigenaar is van het voertuig. Het openbaar ministerie zal ook nagaan of de effectieve eigenaar van het voertuig te goeder trouw is. Wist hij bijgevolg dat de bestuurder een inbreuk pleegt op de wet, dan zal de eigenaar in principe mee gedagvaard worden voor de rechter.

Tevens zal de rechter sneller de verbeurdverklaring kunnen uitspreken. Artikel 50 van de Wegverkeerswet stelt namelijk dat de rechter voortaan een verbeurdverklaring kan uitspreken wanneer het verval levenslang is of ten minste drie maanden bedraagt.